چهار سال بیهودگی!!

نمیدونم درونم چی میگذره! 

امروز داشتم توی کشومو میگشتم تا اون دفتریکه برای جوجه مینوشتمو پیدا کنم یهو چشمم خورد به دفتر ادبیات داستانی سال دوم دبیرستانم! 

یادمه یه دختره معلممون بود که اسمشم مونا کرباسچی بود. خیلی دوسش داشتم ینی اون بود که یجورایی منو با خداو نماز پیوند زد!  یادمه یه بار بهمون گفت: بچه ها تاحالا سپیده ی صبحو دیدید؟؟ 

منم که کلا عاشق کشفهای جدیدم! فردا صبش ساعت پنج یا شش صب رفتم پشت بوم و برای اولین بار طلوع خورشیدو از نمای نزدیک دیدم! خیلی هیجان انگیز بود! 

کلا عاشق کلاساش و طرز حرف زدنش بودم. کانکشن بسسسسیار بالایی با خدا داشت! خوش به حالش!... 

خلاصه داشتم اون دفترو ورق میزدم رفتتتتم تو سالهای گذشته... وقتیکه دبیرستان رشته ی انسانی میخوندم. وای که چقد عاشق این رشته بودم و چقد این رشته با روحم بازی میکرد!... 

ادبیاتش... منطق و فلسفه ش... جامعه شناسیش...  

و به تنها نتیجه ای که رسیدم این بود که من چهار سال عمرمو به باد دادم با رفتن به دانشگاه!!!! 

به این نتیجه رسیدم که اصن این رشته حتی یه ذره هم با من اتصالی برقرار نمیکنه!!! 

نه زبان ها! من عااااااشق زبانم هنوزم که هنوزه ولی نه ادبیات انگلیسی! من عاشق جنرال انگلیشم!... 

عاشق اسپیکینگم.... عاشق آیلسم.... ایناس که با روحم ارتباط برقرار میکنه ... چقد حیفه آدم چهار سال جوونیشو در راه سمنان به تهران هدر کنه! نه؟ ): 

بخاطر همینم هس که این دو ترم آخرو دیگه واقعاااا دارم جون میدم!!!!! 

دلم میخواد هرچه سریعتر تموم شه ... دیگه من غلط کنم حالا حالاها به ارشد فک کنم!!!!!!! 

اونم ادبیات انگلیسی!!! اوق!!!!!! 

انقد روحم خسته شده که بیچاره همش دور خودش میچرخه! گیج شده!...  

وای که چقد دلم فلسفه ی ارسطو رو میخواد! چقد دلم استقرای ناقصو میخواد!!چقد دلم شعرای حافظو میخواد! اصن چقد دلم میخواد برای یه بارم که شده یه امتحان به زبان فارسی اسمو فامیلمو بنویسم!!!!!!!!!! نه انگلیش!!!!! 

... زدم جاده خاکی نافرم...!!!